“Pitali smo se jučer, a i danas to činimo, kakva će biti Rusija: nacionalna i tradicionalna ili pak demokratska i moderna, pravovjerna ili raskolnička, više bijela nego crvena ili obrnuto, slavenofilska ili zapadnjačka, azijska ili evropska, prije „Rusija koja se umom ne može obuhvatiti, u koju se može samo vjerovati“ (kako reče stari pjesnik Tjučev) ili pak ona lijena i „debeloguza“ (tolstozadaja) koju spominje Aleksandar Blok u Dvanaestorici. S Kristom ili bez križa. Istinska demokracija ili pak samo demokratura?
„Ruska“ (ruskaja) ili pak „sveruska“ (vserossikaja)? Ma kakva bila, morat će računati s onim što joj je ostalo od Sovjetskog Saveza i s onim što je u njemu izgubila, možda zauvijek.”
Piše: Srđan Šušnica za Gradski portal
Citat je ovo iz “Pisma Putinu” Predraga Matvejevića (Istočni epistolar, Zagreb, 2013.), jednog od mnogih otvorenih pisama koje je ovaj naš, mediteranski um pisao svjetskim vlastodršcima, kritikujući ih za neslobode i teror kojima tlače svoje neistomišljenike i građane.
Matvejević ga je počeo risati nakon što je adresat iz Kremlja, 7. oktobra 2006., tačno na svoj 54. rođendan, dao ubiti rusku novinarku Novaya Gazate Anu Politkovskaju.
Dok je Matvejević pokušavao da nađe riječi koje bi uputio kremljanskom ubici, u Londonu je 1. novembra 2006. godine otrovan Aleksandar Litvinenko, bivši agent ruske tajne službe FSB i prebjeg, koji je nekoliko sedmica nakon ubistva Politkovskaje ustvrdio da je njeno ubistvo direktno naredio i nadgledao Putin a u djelo proveo specijalni tim FSB-a za likvidacije političkih protivnika.
Litvinenko će od posljedica trovanja polonijumom 210 preminuti 23. novembra iste godine.
Matvejević je pismo Putinu skonačio netom nakon što je režim kremljanskog hazjanina, drugog dana marta 2007. godine dao baciti Ivana Safronova novinara i kolumnistu moskovskog Kommersanta sa petog sparata zgrade u kojoj je živio i proglasiti to “samoubistvom”.
Pismo u kojem kritikuje Putinov režim za desetine ubistava novinara i neistomišljenika, Matvejević je javno uputio Vladimiru Putinu na stranicama rimskog Il Manifesta 14. marta 2007. godine, na dan sastanka ruskog predsjednika i italijanskog premijera Romana Prodija u Bariju.
Tema razgovora u Bariju naravno nije bila ni Politkovskaja, niti Safronov, niti se razgovaralo o onih više od 80 novinara, kritičara i aktivista za ljudska prava koji su do tog 14. marta 2007. mučki ubijeni, zadavljeni, otrovani ili bačeni u ambis pod Putinovim režimom, a kamoli o onih više od 60 imena novinara, opozicionara i aktivista koji su upucani, zatučeni čekićem ili nestali za vrijeme trajanja Jeljcinovog oligarhičnog bezvlašća.
Tema razgovora nisu bili ni zločini ruskih vojnih i sigurnosnih snaga počinjenih nad civilnim stanovništvom u Čečeniji i razaranje Groznog za vrijeme Drugog čečenskog rata 1999-2000. godine. Bilanca tog prvog Putinovog rata kojeg je vodio iz fotelje ruskog premijera bila je više od 7.000 poginulih ruskih i oko 16.000 čečenskih vojnika, između 40.000 i 45.000 ubijenih civila, građana Čečenije i više stotina hiljada raseljenih i izbjeglih građana uglavnom Čečena.
Tema nije bio ni Viktor Juščenko, 2004. godine otrovani kandidat za Predsjednika Ukrajine, koji će preživjeti trovanje i postati treći Predsjednik nezavisne Ukrajine.
Ne, ove žrtve i Putinovi krvavi otisci po Rusiji i susjednim državama nisu interesovali evropsku političku klasu, ni tada.
U salonima Barija sterilno se razgovaralo o biznisu, o novcima, o interesima. Evropski birokrati su eto brigu bili dotjerali do saradnje Moskve i Rima u oblasti energetike, bankarstva i pazite sad, ruskog Suhoja i italijanske Alenia u evropskom svemirskom programu!
Naravno, centralni razlog sastanka bio je pokušaj da Italija osigura povoljnije snabdijevanje ruskim gasom a da zauzvrat preko italijanskih banaka investira u visokotehnološku i inovacijsku industriju u Rusiji.
Gas je i tada bio centralna tema nakon što je Putin u svom despotskom maniru prethodne 2006. godine prekinuo isporuku gasa Evropi preko Ukrajine, i time ucjenio evropske birokrate da mu se dodvoravaju i ulažu u njegov postmoderni militantni kaganat, i to na pragu velike finansijske krize neoliberalnog kapitalizma koja će izbiti krajem 2007. i početkom 2008. godine.
Nije prošlo ni 24 časa nakon završetka sastanka u Bariju, 15. marta 2007. godine u ruskoj oblasti Saratov, u Vodniku otet je Leonid Etkind novinar i direktor novina Karyera koji će sljedećeg dana biti pronađen mrtav, ubijen.
Od tog 14. marta 2007. do početka frantalnog napada na Ukrajinu, Putinov režim će dati da se još likvidira ili otruje više od 60 novinara, aktivista za ljudska prava, opozicionih političara i prebjega.
Proći će manje od godinu i pol dana od Matvejevićevog pisma i sastanka u Bariju, a Putinov režim će izvršiti agresiju na Gruziju, okupirati njene oblasti Osetiju i Abhaziju i tu instalirati marionetske režime samoproglašenih i nepriznatih “republika”.
Bilanca ovog drugog Putinovog rata, također vođenog iz fotelje premijera je bila oko 170 poginulih ruskih i oko 180 gruzijskih vojnika, više od 200 ubijenih civila te više od 190.000 raseljenih i izbjeglih građana Gruzije, uključujući i oko 30.000 Osećana izbjeglih u Rusiju i oko 15.000 Gruzijaca protjeranih iz Osetije.
Ali čujte gas je potekao ka Evropi, a masne zarade u džepove evropskih i ruskih industrijalaca i finansijskih fondova! Svi mrtvi u i van Rusije su uspješno prebrojani i…. zaboravljeni. Idemo dalje…
